کد مطلب:27658 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

صوفيان ميگويند ذكر بر فكر مقدم است، چون ذكر توجه به خداست و فكر در ماسوي الله است، پس ذكر بر فكر مزيّت دارد. آيا اين نظر با روايات اسلامي سازگار است؟

مرحوم علامه مجلسي از امام علي​بن موسي​الرضا(ع) نقل كرده است كه «عبادت به زيادي نماز و روزه نيست، بلكه به زيادي تفكر در كار خداست». سر آن هم بر هر فرد بافكري روشن و هويداست، چون در اثر تفكر در نظام عالم هستي و عجايب و شگفتيهاي آن، پايه ايمان و دانش انسان بالا رفته و در اين هنگام اذكاري را كه مي​گويد، همه از روي اخلاص و كمال معرفت خواهد بود و البته يك چنين ذكر و عبادتي، قابل مقايسه با غير آن نيست. در كلمات قصاري كه از حضرت مولا الموحدين علي(ع) در نهج البلاغه نقل شده، اين موضوع با بهترين وجهي بيان گرديده است «كَمْ مِنْ صائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ صيامِهِ الَّا الْجُوعِ وَ الظَماءِ، وَ كَْم مِن قائِمِ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيامِهِ اِلّا السَهرَ وُ العِناءَ حَبّذا نُومُ اِلْاَكْياسِ وَ اِفْطارِهِمْ» [ اي بسا روزه داراني كه جز گرسنگي و تشنگي بهره اي از روزه نمي برند، و اي بسا شب زنده داران عبادت كننده اي كه جز بي خوابي و مشقت، نتيجه اي نمي گيرند، اي خوشا خواب و خور مردمان فهميده ي با فكر!] بنابراين، اگر بگوييم ذكر زباني به منزلة جسد و فكر قلبي به منزلة روح است، هيچ گزاف نگفته​ايم و اگر بگوييم ياد خدا مانند پوست و تفكر در آيات عظمت و قدرت حق همچون مغز است، مبالغه نكرده​ايم.

---

جلوه حق


حضرت آيت الله مكارم شيرازي